به سوی آفریدگار

ریشه معرفت و خداشناسی در نهاد هر کس وجود دارد؛ زیرا ایمان به خدا از فطرت و سرشت انسان مایه می‌گیرد. هویّت هر پدیده‌ای در ارتباط با او و حیثیّت واقعی ذاتش متعلق به اوست و غیر از این، نام و نشان و هویتی ندارد.
اگر فطرت انسان محجوب نشود و آدمی خود را گم نکند و این حیثیت ذاتی و هویت واقعی خویش را فراموش ننماید، هرگز خدا را فراموش نمی‌کند. به عکس، هر چه بیشتر از جنبه ارتباط ذاتی، غافل شود و به جهات مجازی و عرضی خود، توجه نماید و خویشتن را مستقل، بی تعلق و بی ارتباط به خدای جهان ببیند و خود را صاحب و مالک خویش بشمارد، هم در خودشناسی گمراه می‌گردد و هم خداشناسی فطری‌اش در پرده واقع می‌شود.

                                                              آیت الله صافی گلپایگانی